Op de flaptekst van dit boek: "Hij wordt zowel verguisd als verafgood. Hij is een zeer belangrijk schrijver." Hij is een zeer belangrijk schrijver? Omdat hij meer dan zestig boeken geschreven heeft en daar telkens heel wat exemplaren van verkocht heeft? Ik geef het toe, ik sta niet in het kamp van de 'verafgoders'.
Verguis ik Brusselmans? Ik begrijp best waarom veel mensen niets van zijn boeken moeten hebben. De helft van de tijd is de auteur er alleen maar op uit om te choqueren. Als hij daardoor minderheden of BV's kan bruskeren, dan is dat alleen meegenomen. Wie politiek correcte lectuur wil, is hier duidelijk aan het verkeerde adres.
Boeken mogen wat mij betreft heel wat heilige huisjes omver kegelen, maar aan plastische beschrijvingen van primaire en secundaire geslachtskenmerken heb ik weinig behoefte. Vloeken en beledigingen neem ik zelden in de mond.
Blijft de vraag: 'Is het een leuk verhaal?'
Zelfmedelijden. Daar gaat het hele boek over. Brusselmans' grote liefde heeft hem in de steek gelaten, zelf niet goed wetend waarom, zo lijkt het wel. De arme zielepoot weet niet waar kruipen om zijn verdriet te verwerken. Drinken doet hij niet, roken des te meer, maar vooral gaat hij op zoek naar iemand die haar plaats kan innemen. Tegen beter weten in. Alle meisjes die hij ontmoet zijn hem te min of moeten niets van hem hebben... en als het er dan toch... Neen, ik zal niets verklappen. Wie weet is er iemand die het werk wil lezen?
Mij niet gelaten, maar aan één boek van Brusselmans heb ik meer dan genoeg. Dat was trouwens de uitdaging die ik mezelf had opgelegd: eindelijk eens een boek van hem volledig uitlezen.
Is het gelukt? Ja. Was het een grote opgave? Ca va. Was het aangenaam? Af en toe. Er zitten leuke passages in. Brusselmans' vrienden die de hele tijd tegen elkaar zitten op te bieden, ook al slaat het totaal nergens op. De absurde humor af en toe. De volgehouden stream of consciousness zo nu en dan, een onophoudelijke associatieve woordenbrij, al is dat ook wat het eerste gaat vervelen, misschien nog meer dan het grove taalgebruik: de schrijver begint ergens over te vertellen, denkt aan iets anders, aan nog iets anders, weer iets anders. Geen idee ten slotte of Clara Cleymans, Evi Gruyaert en Brigitta Callens het fijn vinden om als rode draden in 'Watervrees' te mogen optreden.
Bon, ik had zeker wat watervrees, ik ben niet verdronken, maar ik ga dit zwembad ook niet meer in. Mission Brusselmans Accomplished.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten