'De helaasheid der dingen'. Zoals zovelen heb ik Dimitri Verhulst zijn boeken leren kennen door het lezen van die overbekende en intussen ook verfilmde roman. Zijn directe stijl, de herkenbare personages en situaties, het taalgebruik dat vol Vlaamse woorden en uitdrukkingen zit, dat alles lijkt de vaste cocktail te zijn voor de boeken die Verhulst schrijft. Tegelijkertijd zijn geen twee boeken hetzelfde. Toen 'Godverdomse dagen op een godverdomse bol' uitkwam, bleek dat ook: veel mensen hadden een tweede 'Helaasheid' verwacht en waren teleurgesteld met de gratis 'Bol' bij Humo.
Vreemd eigenlijk dat ik zo lang gewacht heb met 'De verveling van de keeper'. Was het omdat voetbal mij geen refereefluit interesseert? Omdat er te veel andere boeken zich opdrongen? Waarschijnlijk allebei. Feit is dat ik het een dag of tien geleden eindelijk ontleende uit de bibliotheek. In twee dagen was het uit. Ook dat is 'typisch Verhulst': het leest als een trein.
Het basisgegeven is simpel: Zarcko Vandegeneugten is de keeper van een ploeg die zo goed is dat hij nooit kan bewijzen wat hij waard is als keeper. Geen enkele bal komt in zijn buurt. Wat kan er frustrerender zijn?
Elk hoofdstuk wordt ingeleid met auctoriële commentaar in de trant van: "In dit hoofdstuk lezen we hoe Zarcko leert voetballen." Dat gebeurde vroeger vaak in romans, maar Dimitri Verhulst geeft er een humoristische draai aan.
Het leuke is ook, en misschien verklap ik hiermee iets te veel, dus als je het boek nog niet gelezen hebt, is het misschien aan te raden hier te stoppen met het lezen van dit blogbericht. Het leuke dus, is dat Dimitri Verhulst het dorpje Dendermongo creëert dat, net als Reetveerdegem, verdrinkt in saaiheid. Het raakt bekend als de plek waar een recordaantal mensen een einde aan hun leven maken. Het is de plek waar iedereen weg wil.
'De verveling van de keeper' speelt zich af in de toekomst. Vlaams-nationalisme, racisme en discriminatie tegen vrouwen vieren hoogtij. Het boek werd tien jaar geleden geschreven, maar ik zou het graag over nog eens tien jaar opnieuw willen lezen om te zien hoe actueel het dan nog steeds is.
Wat Verhulst wellicht niet had zien aankomen, is dat er in de aanloop naar de gemeensteraadsverkiezingen dit jaar ook werkelijk gebeurde waarover 'De verveling' fantaseert: dat een rechts-populistische politicus de aftrap geeft van een match, in de hoop daar stemmen mee te winnen. "Ziezo, François had er weer enige kiezers bij, de match mocht beginnen." (p. 62)
'De verveling van de keeper' gaat meer over verveling dan over keepers, en laat ik dat nu allesbehalve vervelend vinden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten